A present for " Happy New Year "

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

အံ့ဘြယ္ေတာင္သို႔ တက္လွမ္းျခင္း

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ေလးသည္ ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ (၃၈၀၀) ေက်ာ္အထက္တြင္ ရွိသျဖင့္ အလြန္ခ်မ္းေအးလွေသာ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားသည္ က်န္းမာေရးအတြက္ ကုိယ္လက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို အခုလိုေဆာင္းရာသီေရာက္တိုိင္း အျမဲဲျပဳလုပ္ၾကပါသည္။ မိုးကုတ္ေဒသခံမ်ားႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားသည္ ယခုလို ဒီဇင္ဘာလေရာက္တိုင္း မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၏ အျမင့္ဆံုးေတာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ေတာင္မဲေတာင္ႏွင့္ အံ့ဖြယ္ေတာင္တို႔ကို ႏွစ္စဥ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ (ခရစ္စမတ္ေန႔) ႏွင့္ ဇန္န၀ါရီ ၁ ရက္ (နယူးရီးယားေန႔) မ်ားတြင္ က်န္းမာေရးအတြက္ အမ်ားဆံုး တက္ေလ့ရွိၾကပါသည္။ ဤသည္မွာ အစဥ္အလာတစ္ခုလို ပင္ျဖစ္ေနပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔သည္လည္း ယခုႏွစ္တြင္ အံ့ဖြယ္ေတာင္သို႔ တက္လွမ္းခဲ့ၾကပါသည္။ အ့ံဖြယ္ေတာင္သည္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွ အေရွ႕ဘက္ ၁၃မိုင္ အကြာ လြယ္ဆာရြာတြင္ တည္ရွိပါသည္။ ထိုေတာင္၏ အျမင့္ေပမွာ (၈၀၀၀) ေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီး သဘာ၀ကဖန္တီးထားေသာ အလွအပမ်ားႏွင့္ ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးမ်ားမွာ အ့ံဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွပလွပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႔သည္ နံနက္ (၅)နာရီခြဲေလာက္မွစ၍ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြာလာရာ လမ္းတေလွ်ာက္လမ္းေဘး၀ဲယာတြင္ ဆီးႏွင္းမ်ားျဖင့္ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ၾကရပါသည္။ လြယ္ဆာရြာသို႔ (၆)နာရီေက်ာ္တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး နံနက္ (၇)နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ စတင္ တက္ခဲ့ပါသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ေတာင္တက္လာၾကေသာ အျခားအဖြဲ႔ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာျဖင့္ အလြန္ပင္စည္ကားလွ၏။ ေတာင္ေပၚသို႔တက္ခါစတြင္ေတာ့ တစ္အုပ္စုႏွင့္တစ္အုပ္စု မရင္းႏွီးၾကေသာ္လည္း အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာမ်ားကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားကာ အခ်င္းခ်င္း ေဖးမကူညီၾကၿပီး ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာျဖင့္ ေတာင္ေပၚသို႔ တေပ်ာ္တပါးတက္လွမ္းခဲ့ၾကသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သဘာ၀အလွအပမ်ားႏွင့္ ေလေကာင္းေလသန္႔မ်ားေၾကာင့္ ေမာလို႔ေမာရေကာင္းမွန္းပင္ သတိမရနိဳင္ေတာ့ပါ။

ေတာင္ေပၚသို႔ ၁၀: ၃၀ နာရီေလာက္တြင္ ေရာက္ရွိခဲ့ၾကပါသည္။ ေတာင္ေပၚသို႔ေရာက္ေသာအခါ ေတာင္ေပၚတြင္ ေတြ႕ရေသာရွဳခင္းမ်ားေၾကာင့္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ေတာ္ပင္အေမာေျပေစခဲ့ပါသည္။ ေတာင္ေပၚရွိေစတီေတာ္ကို ဖူးေျမာ္ၾကရင္း ေတာင္ေပၚရွိဆရာေလးတစ္ပါး၏ ေျပာျပခ်က္အရ ဤေတာင္မွ ဘုရားသည္ ေရာင္ျခည္ေတာ္မ်ား မၾကာခဏဆိုသလို ကြန္႔ျမဴးတတ္ၿပီး ရဟႏၱာမ်ား လာေရာက္ဖူးေျမာ္ေလ့ရွိသည္ဟု သိရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာေတာ္အား လွဴဖြယ္မ်ား ဆက္ကပ္လွဴဒါန္းၿပီး အသည္းကြဲေတာင္ဟု ေခၚေသာ ရွဳခင္းသာဘုရားသို႔ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကပါသည္။ ေတာင္ေပၚမွ ၾကည့္လိုက္လွ်င္ မိုးတိမ္မ်ားမွာ ေတာင္ေအာင္တြင္ ေရာက္ေနၿပီး မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ အျခားရြာေလးးမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕သည္ ေတာင္ေပၚတြင္ေနရင္း အျခားအဖြဲ႕မ်ား၏ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေဆာ့ကစားေနၾကသည္မ်ား၊ အခ်ိဳ႕အဖြဲမ်ားသည္ ဂစ္တာမ်ားသယ္လာကာ ေတာင္ေပၚတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာသီခ်င္းမ်ား ၀ိုင္းဖြဲသီဆိုၾကသည္။ ေတာင္ေပၚတြင္ ၂ နာရီေလာက္ေနၿပီးေသာအခါ ေတာင္ေအာက္သို႔ တစ္ဖြဲ႕ၿပီးတစ္ဖြဲ႔ ျပန္ဆင္းလာခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုသို႔ဆင္းလာရာ ညေန ၄ နာရီခန္႔တြင္ ေတာင္ေအာက္သို႔ ျပန္လည္ေရာက္ရွိခဲ့၏။
ထို႔ေနာက္ ေတာင္ေျခတြင္ အေမာေျဖ၊ စားေသာက္ၾကၿပီး မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုသို႔ ေတာင္တက္ျခင္းမွ မိတ္ေဆြမ်ား ရရွိျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္းေဖးမကူညီရင္း ရင္းႏွီးမႈမ်ားတိုးပြားျခင္း၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈရွိေစျခင္း၊ ဇြဲလံု႔လမ်ားရိွျခင္း၊ ေဒသႏၱာရ ဗဟုသုတမ်ားရရွိျခငး္စေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ား ရရွိခဲ့ၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ၄င္းေန႔မ်ားတြင္ အ့ံဖြယ္ေတာင္သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ အတူတက္ၾကဖို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ။

အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

ေဒသခံတို႔ အမည္ေပးခဲ့သည့္ ေက်ာက္အေခၚမ်ား

ပတၱျမား
ျပဒါးဓါတ္မ်ား ကိန္းေအာင္းရာမွ ျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ျပဒါးမ်ား ဟု ေခၚရာမွေနၿပီး ေနာင္တြင္ ပတၱျမားဟု အမည္တြင္လာသည္ဟု ေျပာဆိုၾကသည္။

နီလာ
ေရွးက ေက်ာက္ထြက္ႏွဳန္းမ်ားၿပီး ေက်ာက္မ်ားအလြန္ေပါရာ အနီေရာင္ပတၱျမားမွသာ တန္ဖိုးထားၾကသည္။ အျပာေရာင္ေက်ာက္မ်ားထြက္လာလွ်င္ '' နီလိုက္ပါေတာ့လား၊ နီလာပါေတာ့လား၊ " ဟု ေျပာဆိုၾကရာမွ အျပာေရာင္ေက်ာက္ကို နီလာဟု ေခၚဆုိၾကျခင္းျဖစ္သည္။

အညံ့
ပတၱျမားေက်ာက္ကဲ့သို႔ပင္ အေရာင္တူတူထြက္ေသာ္လည္း ပတၱျမားေက်ာက္ထက္ မာဆင့္ နိမ့္သည္။ အနီေရာင္ခ်င္းတူေသာ္လည္း ပတၱျမားထက္ ည့ံသျဖင့္ အည့ံေက်ာက္ဟု အမည္တြင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

နတ္ေသြးေက်ာက္
အည့ံပန္းအမ်ိဳးအစားျဖစ္ၿပီး သဘာ၀အတိုင္း ရွစ္ေထာင့္ပံုသ႑န္အညီရွိကာ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ သဘာ၀အေရာင္လည္း ရွိပါသည္။ လူတို႔ျပဳလုပ္ထားသည္ထက္ပင္ သဘာ၀တြင္းထြက္က ပိုလွေနသျဖင့္ နတ္တို႔ဖန္ဆင္းေပးသည့္ေက်ာက္ (နတ္တို႔ေသြးထားေပးသည့္ ေက်ာက္) ဟု ေခၚရာမွနတ္ေသြးေက်ာက္ဟုအမည္တြင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ေျပာင္ေခါင္းစိမ္း
ျမန္မာတစ္နိဳင္ငံလံုးမည္သည့္ေနရာမွမထြက္ဘဲ မိုးကုတ္တြင္သာထြက္ရွိသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္လည္း ေျပာင္ေခါင္းေဒသတစ္၀ိုက္တြင္သာ ထြက္ရွိျခင္း၊ ေက်ာက္၏သဘာ၀အေရာင္မွာ အစိမ္းေရာင္ျဖစ္ျခင္းတို႔ကို အစြဲျပဳၿပီး ေျပာင္ေခါင္းစိမ္းေက်ာက္ဟု ေခၚၾကသည္။

ထာပြဲ
ေရွးက ေက်ာက္မ်ားေပါမ်ားလွသျဖင့္ ေက်ာက္ျပရာတြင္ " ထာ " ေခၚ ေၾကးလင္ဗန္းႀကီးမ်ားတြင္ ထည့္ၿပီး ျပသရသည္။ ထို ထာ ေခၚ ေၾကးလင္ဗန္းကို အစြဲျပဳၿပီး ထာပြဲဟုေခၚဆိုခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
(ထာပြဲ = ေက်ာက္မ်က္ရတနာ အေရာင္းအ၀ယ္ျပဳလုပ္ရာေနရာ)

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

ပတၱျမား အရည္အေသြးမ်ား

၁။ လည္သီးရည္
ၾကက္ဖလည္ပင္းမွထြက္ေသာ ေသြးအေရာင္၊ အနီေရာင္အျပည့္ရွိသည့္ ပတၱျမားေက်ာက္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၂။ ငရွဥ့္ေသြးရည္
ငရွဥ့္ေသြးကဲ့သို႔ အနီေရာင္ရွိသည့္ ပတၱျမားေက်ာက္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၃။ ခိုေသြးရည္
ပတၱျမားေက်ာက္ အနီေရာင္တြင္ အျပာရည္စြက္ေသာ အေရာင္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၄။ ယုန္ေသြးရည္
ပတၱျမားေက်ာက္ အနီေရာင္တြင္ အ၀ါရည္စြက္ေသာအေရာင္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၅။ သေျပသီးရည္
ပတၱျမားေက်ာက္ အနီတြင္ အျပာ၊ အညိဳ ေရာယွက္ေနသည့္ သေျပသီးမွည့္ အေရာင္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၆။ ဘံုဘိုင္ညြန္႔ရည္
ႏွင္းဆီပန္းအေရာင္ရင့္၏ စိုေျပေသာ နီနီရဲရဲ အေရာင္မ်ိဳးးကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၇၊ ဘံုဘိုင္ရည္
လူငယ္၏အေသြးအေရာင္ကဲ့သို႔ အနီေရာင္သက္သက္မ်ိဳးကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၈၊ ေက်ာက္တိမ္းရည္
အနီတြင္ အျပာရည္လြန္ေသာ အေရာင္မ်ိဳးကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၉။ အရည္က်
အနီေရာင္ ေဖ်ာ့ေသာအေရာင္မ်ိဳးကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၁၀။ ပန္းရည္
ႏွင္းဆီပန္းေရာင္ကဲ့သို႔ အေရာင္မ်ိဳးကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၁၁။ ၾကက္သည္းေရာင္အရည္
ညိဳပုပ္ပုပ္ႏွင့္ မည္းသေယာင္ေယာင္နီေသာ အနီပုပ္ေရာင္မ်ိဳးကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၁၂၊ ၾကက္သြန္ဥခြံအရည္
အနီေရာင္ေဖ်ာ့လွ်က္ ျဖဴသေယာင္ အေရာင္မ်ိဳးကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၁၃၊ ထံုးေျခာက္ရည္
နီေသာ္လည္း ျဖဴၿပီး ေျခာက္ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ေနေသာ အေရာင္မ်ိဳးကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။

၁၄။ ကတၱီပါရည္
ကတၱီပါအျပာစ ကဲ့သို႔ အျပာေရာင္ရွိေသာ နီလာေက်ာက္ကို ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။
(နီလာတြင္သာ ေခၚျခင္းျဖစ္သည္)

အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

ေက်ာက္မ်က္ရတနာအမည္ျဖင့္ သတ္မွတ္သည့္ ရတု (မဂၤလာပြဲ ) အႀကိမ္မ်ား

၂၅ ႏွစ္ - ေငြရတု
၃၀ ႏွစ္ - ပုလဲရတု
၃၅ ႏွစ္ - ေက်ာက္စိမ္းရတု
၄၀ ႏွစ္ - ပတၱျမားရတု
၄၅ ႏွစ္ - နီလာရတု
၅၀ ႏွစ္ - ေရႊရတု
၅၅ ႏွစ္ - ျမရတု
၆၀ ႏွစ္ - စိန္ရတု
၇၅ ႏွစ္ - ဒုတိယအႀကိမ္ စိန္ရတု

အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

ပတၱျမားငေမာက္

မိုးကုတ္သမိုင္းကို ေဖာ္ျပမည္ဆိုလွ်င္ ပတၱျမားငေမာက္အေၾကာင္းမပါလွ်င္ ၿပီးမည္မဟုတ္ေပ။ ပတၱျမားငေမာက္ ရာဇ၀င္မွာ ……….

ခ်င္းတြင္းနယ္သား ငေမာက္ဆိုသူသည္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သို႔ လာေရာက္ ၍ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးလုပ္ကိုင္ရင္း တစ္ညတြင္ သူ၏ျခံ ၌ ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ အေရာင္မ်ားတလက္လက္ႏွင့္ ထူးဆန္းစြာေတာက္ပေနသည္ကို ေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သြားေရာက္ရြာေဖြ ၾကည့္ရွဳေသာအခါ ႀကီးမားလွေသာ ေက်ာက္နီပတၱျမားႀကီးတစ္လံုးကို ေတြ႔ရပါသည္။ ငေမာက္လည္း ထိုပတၱျမားႀကီးကို ရရွိၿပီးေနာက္ ႏွစ္ပိုင္းခဲြလိုက္ခါ တစ္ပိုင္းကို ေယာက္ဖျဖစ္သူ ေမာင္ေရႊအားေပးလုိက္ၿပီး တရုတ္ျပည္သို႔ သြားေရာက္ေရာင္းေစပါသည္။ က်န္တစ္ပိုင္းကိုမူ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၀၂၃ ခုႏွစ္တြင္ အင္း၀ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ၿပီး ငါးထပ္ႀကီးဒါယကာ ပင္းတလဲမင္းထံ ဆက္သလိုက္ပါသည္။ ဘုရင္လည္း မ်ားစြာႏွစ္ေထာင္းအားရ ၀မ္းေျမာက္ၿပီး ငေမာက္အား ဆုေတာ္ေငြမ်ားစြာ ေပးသနားလိုက္ပါသည္။ ထိုပတၱျမားႀကီးကိုလည္း ငေမာက္ကဆက္သျဖင့္ ပတၱျမားငေမာက္ဟူ ၍ အမည္ေပးခဲ့ပါသည္။ထိုအခ်ိန္ႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ တရုတ္ၿပည္ ၌္ မင္မင္းဆက္ ပ်က္ၿပီး တုိင္းျပည္မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ရာ တရုတ္လူမ်ိဳးအခ်ိဳ႕မွာ နီးစပ္ရာတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ခိုလံွဳခဲ့ရပါသည္။ ထိုသို႔ ခိုလံွဳထြက္ေျပးၾကသည့္ အထဲတြင္ ျမန္မာျပည္သို႔ ခို၀င္လာေသာ တရုတ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးလက္ထဲတြင္ ငေမာက္ေရာင္းခ်ခဲ့ေသာ ပတၱျမားတစ္ပို္င္းလည္း ပါလာခဲ့ပါသည္။ ထိုတရုတ္လူမ်ိဳးကုန္သည္ႀကီးသည္ ထိုပတၱျမားတစ္ပုိင္းကို ျမန္မာဘုရင္အား ဆက္သခဲ့ရာ ဘုရင္လည္း၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံၿပီး ဆုေတာ္ေငြမ်ား ျပန္လည္ေပးသနားခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ငေမာက္ဆက္သထားေသာ ပတၱျမားတစ္ပိုင္းႏွင့္ တရုတ္ကုန္သည္ႀကီး ဆက္သလာေသာ ပတၱျမားတစ္ပိုင္းကို ဆက္စပ္ၾကည့္လိုက္ရာ တစ္ပြင့္ထဲမွျဖတ္ေတာက္ထားေၾကာင္း သိလိုက္ရပါသည္။ ထိုအခါ ပေဒသရာဇ္ေခတ္၏ အက်င့္အတုိုင္း ငေမာက္အား အဘယ္ေၾကာင့္ ေက်ာက္အားလံုးမဆက္သရသေလာဟု အမ်က္ေတာ္ပြားကာ ေရေ၀းရာ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုတြင္ မီးေလာင္စင္မ်ားျပဳလုပ္ၿပီး ငေမာက္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို သတ္ျဖတ္ကြပ္မ်က္လိုက္ပါသည္။ ငေမာက္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ေသဆံုးခဲ့ရေသာေနရာကို ေလာင္းစင္ရြာဟူ ၍ ၄င္း၊ ေရႏွင့္ေ၀းေသာေနရာျဖစ္ ၍ ေရေ၀းရြာ ( ေနာင္တြင္ ေရေ၀ရြာ ) ဟူ ၍ ၄င္း ယခုတိုင္ ေခၚဆိုေနၾကပါေသးသည္။ ငေမာက္ႏွင့္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားကို သတ္ျဖတ္ေနစဥ္ ငေမာက္၏အမျဖစ္သူ ေဒၚနန္းဆိုသူမွာ လႊတ္ရာသို႔ထြက္ေျပးရင္း ေတာင္ေပၚတစ္ခုသို႔ ေရာက္လာပါသည္။ ထိုေတာင္ေပၚသုိ႔ေရာက္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္ရာ အေ၀းတြင္ ေမာင္ျဖစ္သူ ငေမာက္ႏွင့္ ေဆြမိ်ဳးမ်ား သတ္ျဖတ္ျခင္းခံရသည့္ေနရာကို ျမင္ၿပီး ရင္ကြဲနာက်ကာ ထိုေတာင္ေပၚတြင္ပင္ ေသဆံုးသြားခဲ့ပါသည္။ ထိုေတာင္ကိုလည္း ယခုတိုင္ ေဒၚနန္းၾကည့္ေတာင္ဟူ ၍ ေခၚဆိုၾကပါသည္။ ငေမာက္ပတၱျမား (ေခၚ) ပတၱျမားငေမာက္ အေလးခ်ိန္မွာ ရတီ (၉၀) ရွိၿပီး လံုးေခ်ာေသြးထားကာ အရည္အေသြး အလြန္ေကာင္းလွေၾကာင္း သိရပါသည္။ စြတ္စြတ္ျဖဴေနေသာ ၀ါဂြမ္း ( သို႕) ႏြားနိဳ႕အတြင္းတြင္ ထိုပတၱျမားကို ထည့္လုိက္္လွ်င္ ၀ါဂြမ္းႏွင့္ ႏြားနိဳ႕ပင္ အနီေရာင္ေျပာင္းလာေၾကာင္း သိရပါသည္။

ေမာင္ထြန္းဦး ၏ (ကမၻာကသိတဲ့ ပတၱျမားေျမ) မွ မွီးပါသည္။

အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

မိုးကုတ္ေက်ာက္ ေရာင္း၀ယ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား

မိုးကုတ္ေက်ာက္ ေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ထာပြဲဟု ေခၚေသာေနရာတြင္ စုေပါင္းလုပ္ကိုင္ၾကပါသည္။ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေရာင္း၀ယ္ေရးဆိုင္မ်ားဖြင့္ၿပီး လုပ္ကိုင္ၾကေသာ္လည္း နည္းပါးေသးသည္။ မိုးကုတ္ေက်ာက္ေရာင္း၀ယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို ၿခံဳၾကည့္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းအားျဖင့္ လူတန္းစား (၄) ရပ္ခြဲျခားေတြျမင္နိဳင္ပါသည္။

(၁) ပြင့္ေကာက္သမား

(၂) အစပ္ေက်ာက္သမား

(၃) ၀ယ္/ ေရာင္းသမား

(၄) ပြဲစား ဟု ေတြျမင္ရပါသည္။

ပြင့္ေကာက္သမား

ပြင့္ေကာက္သမားမ်ားကို တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုန္သည္ႀကီးပိုင္းလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရၿပီး တန္ဖိုးျမင့္ေသာေက်ာက္မ်ားကိုသာ တစ္ပြင့္ခ်င္း စိတ္ႀကိဳက္၀ယ္ယူၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

အစပ္ေက်ာက္သမား

အစပ္ေက်ာက္သမား ဆိုသည္မွာ မိုးကုတ္တြင္းထြက္ေက်ာက္မ်ားစြာ ရွိသည့္အနက္ မိမိကြၽမ္းက်င္သည့္ေက်ာက္ တစ္မ်ိဳးထဲကိုသာ ဦးစားေပး၀ယ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ အစင္အားသန္သူက အစင္၊ ေဂၚႀကိဳးအားသန္သူက ေဂၚႀကိဳး၊ အညံ့အားသန္သူက အညံ့ စသည္ျဖင့္ သီးျခား၀ယ္ယူၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ အစပ္ေက်ာက္သမားလိုင္းတြင္ အရိုင္းစပ္သမား ႏွင့္ အယဥ္စပ္သမား ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးခြဲျခားေတြ႕ျမင္နိဳင္ပါေသးသည္။ အရိုင္းစပ္သမားဆိုသည္မွာ တြင္းမွထြက္လာေသာေက်ာက္မ်ားကို နဲနဲစီ၀ယ္ၿပီး မ်ားလာလွ်င္ အရိုင္းအတိုင္း အထုပ္လိုက္ျပန္ေရာင္းသူမ်ားျဖစ္သည္။ အယဥ္စပ္သမားဆိုသည္မွာ အဓိက၀ယ္ထားေသာ ေက်ာက္မ်ားကို အရိုင္း (မေသြးရေသးေသာေက်ာက္)ျျဖစ္ေစ၊ အယဥ္ (ေသြးၿပီးသားေက်ာက္) ျဖစ္ေစ တစ္ပြင့္ခ်င္း၊ ႏွစ္ပြင့္ခ်င္း၀ယ္ယူၾကသည္။ အရိုင္းမ်ားကိုမူ ေသြးယူၿပီး အယဥ္ျပဳလုပ္ကာ ကိုယ္မွန္ထားေသာ ေက်ာက္ခ်ိန္အတိုင္း (ကလပ္ ၅၀၊ ကလပ္ ၁၀၀) စသျဖင့္ရမွ ကလပ္ခ်ိန္ေစ်းျဖင့္ ျပန္ေရာင္းၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

၀ယ္/ ေရာင္းသမား

၀ယ္/ ေရာင္းသမား ဆိုသည္မွာ ေက်ာက္တြင္းတူးလုပ္ငန္းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ၿပီးျဖစ္ေစ၊ ထာပြဲျဖစ္ရာ ေနရာမ်ားသို႔ျဖစ္ေစ သြားေရာက္ၿပီး ျမတ္နိဳင္မည္ထင္ေသာေက်ာက္မ်ားကို ၀ယ္ယူၿပီး ျပန္ေရာင္းၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ ၀ယ္ေရာင္းသမားမ်ား အရည္အခ်င္းမွာ အဓိက ေက်ာက္မ်ိဳးစံု အေၾကာင္းနားလည္ရန္ပင္ ျဖစ္သည္။

ပြဲစား

အေရာင္းအ၀ယ္ေလာကတိုင္းတြင္ ပြဲစားရွိသကဲ့သို႔ မိုးကုတ္ေက်ာက္ေလာကတြင္လည္း ေက်ာက္ပြဲစားမ်ား မ်ားစြာေတြ႕ရပါသည္။ မိုးကုတ္ေက်ာက္ပြဲစားမ်ား အရည္အခ်င္းမွာ ဆက္ဆံေရးႏွင့္ နာမည္ေကာင္းရဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွာ က်ဥ္းလွသျဖင့္ ဆက္ဆံေရးေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလိုမိတ္ေဆြေပါမ်ားၿပီး နာမည္ပ်က္မရွိသေရြ႕ ေက်ာက္ထည့္ေပးေသာ ကုန္သည္မ်ားက မည္မွ်တန္ဖိုးႀကီးမားေသာ ေက်ာက္ပင္ျဖစ္ေစ ပြဲစားအား ယံုယံုၾကည္ၾကည္ထည့္ၿပီး ေရာင္းခိုင္းၾကပါသည္။ မိုးကုတ္ေက်ာက္ပြဲစားတို႔ အက်ိဳးခံစားခြင့္မွာ ၁၀၀ က်ပ္ တည့္လွ်င္ ၅ က်ပ္ႏႈန္းျဖစ္သည္။

ေမာင္ထြန္းဦး ၏ (ကမၻာကသိတဲ့ ပတၱျမားေျမ) မွ မွီးပါသည္။
အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ဟု အဘယ္ေၾကာင့္ေခၚသလဲ

မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ဟု အမည္တြင္လာပံုကို မိုးကုတ္သမိုင္းေလ့လာသူမ်ားက အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ယူဆေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ၾကပါသည္။

၁။ ပထမဆံုးအယူအဆမွာ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ မိန္းကြတ္ဟူေသာ ရွမ္းစကားမွဆင္းသက္လာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ မိန္းဆိုသည္မွာ ၿမိဳ႕၊ ကြတ္ဆိုသည္မွာ ေကြ႕ေကာက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေကြ႕ေကာက္ေနေသာၿမိဳ႕ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ ထိုေကြ႕ေကာက္ေနေသာၿမိဳ႕ မိန္းကြတ္ဟုေခၚရာမွ ကာလၾကာေသာ္ မိုးကုတ္ဟုျဖစ္လာသည္ဟု ဆိုပါသည္။

၂။ အျခားအယူအဆတစ္ခုမွာ မိန္းကု(ပ) ဟူေသာ ရွမ္းစကားမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟု ဆိုပါသည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ မိန္းဆိုသည္မွာၿမိဳ႕၊ ကု(ပ)ဆိုသည္မွာ ခေမာက္ျဖစ္ၿပီး ခေမာက္ၿမိဳ႕ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွာ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲတြင္တည္ထားရာ ခေမာက္ကိုလွန္ထားသကဲ့သို႕ရွိေသာေၾကာင့္ ခေမာက္ၿမိဳ႕ မိန္းကြတ္ဟု ေခၚရာမွ မိုးကုတ္ဟုျဖစ္လာသည္ဟု ဆိုပါသည္။

၃။ အျခားအယူအဆတစ္ခုမွာ မိန္းကတ္ဟူေသာရွမ္းစကားမွ ဆင္းသက္လာသည္ဟုဆိုပါသည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ မိန္းဆိုသည္မွာၿမိဳ႕၊ ကတ္ဆိုသည္မွာ ေအးခ်မ္းျခင္းဟု ျဖစ္ၿပီး အလြန္ေအးခ်မ္းေသာၿမိဳ႕ဟု အဓိပၸါယ္ရပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွာ အလြန္ေအးခ်မ္းေသာၿမိဳ႕ျဖစ္ၿပီး ေဆာင္းရာသီတြင္ ေရမ်ားပင္ခဲေလ့ရွိရာ အလြန္ေအးခ်မ္းေသာၿမိဳ႕ (မိန္းကတ္) ဟုေခၚရာမွ မိုးကုတ္ဟုျဖစ္လာသည္ဟု ဆိုပါသည္။

၄။ အျခားအယူအဆတစ္ခုမွာ ပတၱျမားေျမကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္ယူရေသာ သဖန္းပင္ရြာေန ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ားသည္ မိုးကုတ္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းေနရာတြင္ လယ္မ်ားသြားေရာက္စို္က္ပ်ိဳးၾကရာ အျခားေနရာမ်ားထက္ေမွာင္လြယ္ေသာေၾကာင့္ ေစာေစာျပန္ရသျဖင့္ မိုးခ်ဳပ္ေစာေသာၿမိဳ႕ (မိုးခ်ဳပ္ၿမိဳ႕) ဟု ေခၚရာမွ မိုးကုတ္ဟုျဖစ္လာသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ေမာင္ထြန္းဦး ၏ (ကမၻာကသိတဲ့ ပတၱျမားေျမ) မွ မွီးပါသည္။

အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ေပၚလာပံု

“ကိတ္၊ နဂါး၊ ၾကြက္ သံုးစေဖာ္ယွက္၊ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေပၚထြက္လာ ဂႏၶာလတိုင္း၊ သမိုင္းပြင့္ဆန္း၊ ပင္သဖန္းဟု၊ ေမာ္ကြန္းထိုးထုတ္၊ ၿမိဳ႕မိုးကုတ္” ဟူေသာ ေရွးေဟာင္းတေပါင္အရ ကိတ္သည္ ၉၊ နဂါးသည္ ၇၊ ၾကြက္သည္ ၅၊ ၄င္းကိုေျပာင္းျပန္ယူေသာ္ ၅၇၉ ျဖစ္ၿပီး ထိုႏွစ္တြင္ သဖန္းပင္ရြာကို အရင္းတည္ၿပီးမွ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ကို ဆက္လက္တည္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ မိုးကုတ္သမိုင္းမ်ားစြာ၏ အဆိုအရ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၅၇၉ ခုႏွစ္ မိုးမိတ္ေစာ္ဘြြားႀကီး သိုဟန္ဖက္လက္ထက္တြင္ သူ၏ပိုင္နက္ျဖစ္ေသာ ယခုမိုးကုတ္ၿမိဳ႕ျဖစ္လာမည့္ေနရာသို႔ ရွမ္းမုဆိုးသံုးေယာက္သည္ ေတာလည္ထြက္ရင္း မ်က္ေစ့လည္လမ္းမွားကာ ေရာက္ရွိလာပါသည္။ မိုးလည္းခ်ဳပ္သြားၿပီျဖစ္သျဖင့္ လမ္းစရွာမရေတာ့ဘဲ ေတာေတာင္ေျခရင္းတစ္ခုရွိ သဖန္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္တြင္ အိပ္လိုက္ရပါသည္။ နံနက္မိုးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ အနီးရွိၿပိဳက်ေနေသာေတာင္ေစာင္းတစ္ခုေပၚတြင္ ေကာင္းကင္ယံမွ က်ီးမ်ား၊ စြန္မ်ား ပ်ံ၀ဲဟစ္ေအာ္ေနေၾကာင္းေတြ႕ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထူးျခားသည္ဆိုၿပီးသြားေရာက္ၾကည့္ရွဳရာ အသားတစ္ပမာနီျမန္းေနသည့္ ပတၱျမားေက်ာက္အနီမ်ားက္ို ေတြရွိရသျဖင့္ ယူေဆာင္ခဲ့ၿပီး မိမိတုိ႔ အရွင္သခင္ေစာ္ဘြြားႀကီးကို ဆက္သခဲ့ၾကပါသည္။ ေစာ္ဘြားႀကီးကလည္း ဆက္သလာေသာ ပတၱျမားေက်ာက္နီမ်ားကို လက္ခံယူၿပီး တန္ဖိုးရွိမွန္းသိေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာအားလိုက္လံျပသခို္င္းၿပီး ထိုေနရာကို ေစာင့္ေရွာက္ေစခဲ့ပါသည္။ ထိုပတၱျမားေျမကို ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တာ၀န္က်သူမ်ားက သဖန္းပင္ႀကီးအနီးတြင္ ရြာတည္ၿပီးေနသည္မွစကာ သဖန္းပင္ရြာဟု အမည္တြင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္အခ်ိဳ႕မိုးကုတ္သမိုင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ မိုးကုတ္အစ သဖန္းပင္ကဟု လည္းေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ဲပါသည္။ သဖန္းပင္ရြာတြင္ ပတၱျမားတြင္းမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္တာ၀န္ယူရေသာ ရွမ္းလူမ်ိဳးမ်ား တျဖည္းျဖည္း မိုးကုတ္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းတြင္ တိုးခ်ဲ႕ေနထိုင္လာျခင္း၊ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးလုပ္ကို္င္ျခင္းမွေနၿပီး ေနာင္တြင္ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ဟု ျဖစ္ေပၚလာရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္ထြန္းဦး ၏ (ကမၻာကသိတဲ့ ပတၱျမားေျမ) မွ မွီးပါသည္။

အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ တည္ေနရာ ႏွင့္ နယ္နိမိတ္

တည္ေနရာ
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ေျမာက္လတၱီက်ဳ႕ ၂၂-ဒီဂရီ ၅၀-မိနစ္ႏွင့္ ၂၃-ဒီဂရီ ၃၀-မိနစ္ၾကား၊ အေရွ႕ေလာင္ဂ်ီက်ဳ႕ ၉၆-ဒီဂရီ ၁၁-မိနစ္ႏွင့္ ၉၆-ဒီဂရီ ၄၅-မိနစ္ၾကားတြင္ တည္ရွိၿပီး အက်ယ္အ၀န္းမွာ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ မိုင္(၃၀)၊ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ (၁၅.၁၂)မိုင္ရွိၿပီး ဧရိယာစုစုေပါင္း (၄၅၀.၆၀) စတုရန္းမိုင္ ရွိပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ရွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္၏ အေနာက္ဖက္စြန္းတြင္ တည္ရွိၿပီး ယခုအခါ မႏၱေလးတိုင္း၊ ျပင္ဦးလြင္ခရိုင္အတြင္းတြင္ ပါ၀င္သည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ဘက္ႏွင့္ ေျမာက္ဘက္တြင္ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာင္ဘက္တြင္ ေက်ာက္မဲၿမိဳ႕နယ္၊ အေနာက္ဘက္တြင္ သပိတ္က်င္းၿမိဳ႕နယ္တို႔ တည္ရွိသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ဧရာ၀တီျမစ္၏ အေရွ႕ဘက္ (၃၆)မိုင္ ကြာေ၀းၿပီး ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္အထက္ အျမင့္ေပ (၃၈၀၀)တြင္ တည္ရွိေသာ ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။

ရာသီဥတု
အပူပိုင္းေဒသအတြင္း က်ေရာက္ေသာ္လည္း ျမင့္မားေသာ ေတာင္တန္းႀကီးမ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ သမေႏြးစြတ္စိုေသာ ရာသီဥတုကို ခံစားရပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕မွာ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္၍ ေအးျမေသာ ရာသီဥတုရွိကာ အျမင့္ဆံုးအပူခ်ိန္ ၉၅.၄ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္ႏွင့္ အနိမ့္ဆံုးအပူခ်ိန္ ၃၀.၂ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္ ရွိပါသည္။ ပံုမွန္မိုးေရခ်ိန္မွာ (၁၀၇.၅၈)လက္မ ျဖစ္ၿပီး ပံုမွန္မိုးရြာရက္မွာ (၁၃၅.၇)ရက္ ျဖစ္ပါသည္။ ေလတိုက္ႏွဳန္းမွာ ပံုမွန္အားျဖင့္ အေနာက္ေတာင္ဘက္မွ တစ္နာရီလွ်င္ တစ္မိုင္မွ ငါးမိုင္ခန္႔အထိ တိုက္ခတ္ေလ့ရွိၿပီး ရာသီဥတုဆိုးရြားေသာ အခ်ိန္မ်ား၌ ေျမာက္ဘက္၊ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္ႏွင့္ အေနာက္ေတာင္ဘက္မ်ားမွ တစ္နာရီလွ်င္ (၂၅)မိုင္ထိ တိုက္ခတ္ေလ့ရွိပါသည္။

ေျမမ်က္ႏွာသြင္ျပင္ႏွင့္ေရဆင္း
ဘူမိေဗဒပညာရွင္မ်ား၏ ခန္႔မွန္းတြက္ခ်က္မွဳအရ မိုးကုတ္ေဒသ ေအာက္ခံေက်ာက္ဖ်ာထုသည္ ျမန္မာနိဳင္ငံ၏ သက္တမ္းအရင့္ဆံုး ေက်ာက္ဖ်ာထုမ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။ မိုးကုတ္ေဒသသည္ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းမ်ား ထူထပ္ၿပီး ေျမျပန္႔လြင္ျပင္မ်ား နည္းပါးသည္။ ေရနီေခ်ာင္းသည္ ေက်းနီေတာင္မွ စိမ့္ေရ၊ စမ္းေရမ်ားကို အေျချပဳ၍ ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ရပ္ကြက္မ်ားကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္းလာၿပီး တပ္သားေတာင္မွ စိမ့္ေရ၊ စမ္းေရတို႕ကို အေျချပဳ၍ စီးဆင္းလာေသာ ေရပူေခ်ာင္းႏွင့္ ေတာင္ကခ်င္ရပ္ကြက္အနီးတြင္ ေပါင္းဆံုကာ နမ့္ပယ္ေခ်ာင္းအတြင္းသို႔ စီး၀င္သည္။ မိုးကုတ္ေဒသတစ္၀ိုက္ရွိ အျမင့္ဆံုးေတာင္မ်ားမွာ ...
ေတာင္မင္းေတာင္(ေတာင္မဲေတာင္) - ၇၅၄၄ ေပ
ေက်းနီေတာင္ - ၆၇၃၃ ေပ
ေတာင္ေတာ္ - ၆၂၂၃ ေပ
ၿမိဳ႕ျမင္ေတာင္ - ၅၉၅၅ ေပ
ထင္းရွဴးေတာင္ - ၅၆၀၆ ေပ
ပင့္ကူေတာင္ - ၅၃၄၅ ေပ
ေဒၚနန္းၾကည့္ေတာင္ - ၅၂၇၇ ေပ

လူဦးေရ
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္အုပ္စု (၅)အုပ္စု၊ ေက်းရြာအုပ္စု (၃၀)၊ ေက်းရြာေပါင္း (၁၃၂)ရြာရွိ၍ လူဦးေရမွာ ၂၀၀၅-ခုႏွစ္ စာရင္းအရ (၁၈၀၄၀၈)ဦး ရွိပါသည္။ လူဦးေရသိပ္သည္းမွဳမွာ တစ္စတုရန္းမိုင္တြင္ (၃၉၈)ဦး ရွိပါသည္။ ၿမိဳ႕ျပႏွင့္ ေက်းလက္လူဦးေရ အခ်ိဳးမွာ(၁း၁.၈၁)ျဖစ္ပါသည္။ က်ား-မ လူဦးေရ အခ်ိဳးမွာ (၁း၀.၉၁)ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ၾကေသာ လူမ်ိဳးမွာ ဗမာ၊ ရွမ္း၊ လီဆူ၊ ပေလာင္၊ ေဂၚရခါးႏွင့္ တရုတ္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

သစ္ေတာ
တစ္ၿမိဳ႕နယ္လံုးရွိ ေျမဧရိယာမွာ (၂၉၀၃၀၅)ဧကရွိၿပီး သစ္ေတာႀကိဳး၀ိုင္းအေနျဖင့္ မိုးကုတ္ႀကိဳး၀ိုင္း (၇၅၉)ဧက၊ က်ပ္ျပင္ႀကိဳး၀ိုင္း (၁၂၈၆)ဧက၊ အုန္းကိုင္းႀကိဳး၀ိုင္း (၄၈၁၅)ဧက၊ ကသည္းႀကိဳး၀ိုင္း (၁၉၈၇)ဧက၊ ရြာသာယာႀကိဳး၀ိုင္း (၆၁၄၄)ဧက၊ ေရႊဥေဒါင္းေဘးမဲ့ႀကိဳး၀ိုင္း (၁၀၈၅၂)ဧက၊ နမ့္ပန္သဲနီ တိုးခ်ဲ႕ႀကိဳး၀ိုင္း (၂၁၁၂၀)ဧက၊ နန္း၀ တိုးခ်ဲ႕ႀကိဳး၀ိုင္း (၁၀၄၄၀)ဧကႏွင့္ ႀကိဳးျပင္ေတာ (၂၅၃၄၀)ဧက ျဖစ္သည္။ သတၳဳတြင္းေျမမွာ (၆၁၂)ဧက ျဖစ္သည္။

လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး
အဓိက လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမွာ ကားလမ္းျဖစ္ၿပီး ေရလမ္း၊ မီးရထားလမ္း၊ ေလေၾကာင္းလမ္းမ်ား မရွိေပ။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ကားလမ္းျဖင့္ အေရွ႕ဘက္တြင္ မိုင္းလံုၿမိဳ႕ႏွင့္ (၂၁)မိုင္၊ ေျမာက္ဘက္တြင္ မိုးမိတ္ၿမိဳ႕ႏွင့္ (၂၈)မိုင္၊ အေနာက္ဖက္တြင္ သပိတ္က်င္းၿမိဳ႕ႏွင့္ (၆၀)မိုင္၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႏွင့္ (၁၂၈)မိုင္ အသီးသီး ကြာေ၀းပါသည္။ မိုးကုတ္-ေက်ာက္မဲလမ္းသည္ မိုးကုတ္မွ အေရွ႕ေတာင္ဘက္ (၇၉)မိုင္ ကြာေ၀းၿပီး ဒုတိယကမၻာစစ္ မတိုင္မွီက အထူးအသံုးျပဳခဲ့ေလသည္။

စီးပြားေရး
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕၏ အဓိကစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမွာ ေက်ာက္မ်က္တူးေဖာ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕သည္ ေတာင္ေပၚေဒသျဖစ္၍ လယ္ယာေျမကြက္မ်ား ေျပာပေလာက္ေအာင္ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ဆန္စပါးမ်ား မထြက္လွေပ။ ၿမိဳ႕ေနလူထုစားသံုးရန္အတြက္ မိုးမိတ္နယ္ႏွင့္ ေအာက္အရပ္ေဒသမွ ဆန္မ်ားကို မွီခိုအားထားရသည္။ လက္ဖက္စိုက္ပ်ိဳးေရးႏွင့္ ေကာ္ဖီစိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ား အနည္းငယ္ရွိသည္။

လူမွဳေရး
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ သာေရး-နာေရး လူမွဳကိစၥမ်ားအတြက္ ရပ္ကြက္တိုင္းတြင္ ဧည့္ခံအဖြဲ႕၊ ထမင္းေကၽြးအဖြဲ႕၊ လူပ်ိဳ၊ အပ်ိဳ စသျဖင့္အဖြဲ႕မ်ား ဖြဲ႔ကာ တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္း၀န္းကူညီ ေဆာင္ရြက္ၾကပါသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေတြ႕သည့္အခါ စားၿပီးၿပီလား ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကသည္။ တစ္ဦးက ထြက္ခြာသြားသည့္အခါတြင္ က်န္ တစ္ဦးက ေျဖးေျဖးေနာ္ ဟု ႏွဳတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကသည္။

ဘာသာေရး
မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ၾကေသာ ဗမာ၊ ရွမ္းႏွင့္ ပေလာင္လူမ်ိဳး အမ်ားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေပါင္း (၂၅၀)ခန္႔ ရွိရာ လူဦးေရႏွင့္ ႏွိဳင္းယွဥ္လွ်င္ လူ(၈၀၀)တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း (၁)ေက်ာင္းႏွဳန္း ရွိသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕ရွိ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း အမ်ားစုမွာ လီဆူဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ေဂၚရခါးလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ဟိႏၵဴဘာသာ မ်ားကို ကိုးကြယ္ၾကပါသည္။ မိုးကုတ္ၿမိဳ႕တြင္ မြတ္စလင္ဗလီ သံုးခု ရွိပါသည္။ တရုတ္ဘုရားေက်ာင္းမ်ားလည္း သီးသန္႔ရွိသည္။
S.T.A
မိုးကုတ္မီဒီယာမွ ရယူပါသည္
အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...

စားက်က္ေပ်ာက္သြားတဲ႔ၿမဳိ႕ေလး

ကြၽန္ေတာ႔ကုိေမြးဖြားေပးခဲ႔တဲ့ ေဟာဒီေတာင္ေပၚၿမဳိ႕ေလးဟာေတာ္ေတာ္ေအးခ်မ္းၿပီးေနလုိ႔ေကာင္းတဲ႔ၿမဳိ႕ေလးေပါ႔.....ငယ္စဥ္အခါကဆုိခ်ယ္ရီပန္းေလးေတြေ၀ဆာေနတယ္ေလေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ ၿမဴႏွင္းမႈန္ေတြနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ေက်ာင္းသြားရတာအေမာေပါ႔.....ၿမဳိ႕ေလးဟာ ေတာင္ပတ္လည္ ၀ုိင္းေနၿပီးဒယ္အုိးေလးနဲ႔တူတယ္လုိ႔ တင္စားႀကတယ္ေလမုိးရာသီဆုိလဲ ...ထီးေလးနဲ႔ေက်ာင္းသြားၿပီး ေက်ာင္းၿပန္လာရင္ မုိးရြာမႈေႀကာင္႔ လမ္းေပၚမွာေက်ာက္ေလးေတြ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ေပၚေနတယ္ေလ...ဒါေလးေတြကုိကေလးေတြက လမ္းမေပၚက ေက်ာက္ကုိေကာက္ၿပီး ေက်ာက္ေရာင္းတန္းကစားႀကတာ ခုထိသတိရမိတယ္...... ၀ါတြင္းေတြမွာဆုိလည္း ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြမွာ လူေတြသီလယူႀကတာအၿပည္႔ေပါ႔...၀ိပႆနာတရားစခန္းေတြဟာ တစ္သုတ္ၿပီးတသုတ္ဖြင္႔လွစ္ႀကတယ္...ဒီလုိေအးခ်မ္းလွပတဲ႔ ေတာင္ေပၚ ၿမဳိ႕ေလးကုိ ဖ်က္ဆီးဖုိ႔၀င္လာတာ ၁၉၉၀ ေႏွာင္းပုိင္းေလာက္မွာ ဖက္စပ္လုိ႔ေခၚတဲ႔ အက်ဳိးတူေတြ၀င္လားၿပီးေတာ႔ ....ၿမဳိ႕ေလးကုိ ဖ်က္ဆီးလုိက္ႀကတယ္ေလ..။။အဲဒီမွာ ...အလင္း၀င္အဖြဲ႕ အစည္းေတြ ဒီအခုမွ တုိင္းရင္းသားထဲေကာက္သြင္းထားတဲ႔ ဗမာ စကားမတတ္တဲ႔လူေတြက ၿမဳိ႕ေပၚမွာရွိတဲ႔ ေတာင္ေလးေတြကုိ စတင္ဖ်က္ဆီးေတာ႔တယ္ေလ..... ေအးခ်မ္းလွပတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၿမဳိ႕ေလးဟာ ခုဆုိရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိပ်က္ဆီးေနၿပီေလ... ႀကည္႔ပါလားသူတုိ႔ေတြက ေတာင္ေတြကုိလည္းပင္းညစ္ၿပီးအတင္းအဓမၼၼၼၼေက်ာက္ေတြကုိေထြးထုတ္ခုိင္းေနတယ္ေလ....အင္ဂ်င္အားႀကီးတဲစက္ေတြ....ေၿမေကာ္စက္ေတြနဲ႔ ေတာင္ေလးေတြကုိ ၿဖဳိေနႀကတယ္ေလ...ေတာင္တြင္မကေသးဘူးေက်ာက္တူးတြင္းသမားေလးေတြကုိလည္း ဗမာစကားမတတ္တဲ႔ ေပါလံႀကီးေတြက ေခါင္းပုံၿဖတ္တာလြန္ပါေရာဗ်ာ....သူတုိ႔ေတြလုပ္တာကိုထုိင္ႀကည္႔ေနတဲ႕လူႀကီးေတြကေတာ႔ တုိက္ေတြကားေတြနဲ႔ေပါ႔....ဒီဖက္စပ္ေပါင္းစုံက ႏွိပ္စက္လုိ႔ ၿမဳိ႕ေလးထဲ ကုိၿဖတ္သန္းစီးဆင္းေန တဲ႔ ေရနီေခ်ာင္းေလးဟာ မံွဳေတြပိတ္ၿပီးေတာ႔ၿမဳိ႕ေနလူထုရဲ႕ အိမ္ေတြဟာေတာ္ေတာ္ပ်က္ဆီးသြားႀကတယ္ေလ.....ဒီၿမဳိ႕ကလူေတြကေတာ႔ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ....စီးပြားေရးဆုိလဲ အရင္ကေလာက္မေကာင္းေတာ႔ဘူး ..လုိ႔ ကုန္သည္အခ်ဳိ႕ ပြဲစားအခ်ဳိ႕ က ညည္းၿငဴေနတဲ႔အသံကေတာ႔ ထာပြဲ ထဲမွာ ပုဇင္းယင္ကြဲေအာ္သလုိိပါဘဲ...ၿမဳိ႕ထဲကလူေတြဟာ ဘာလုပ္ရ ကုိင္ရမွန္းမသိဘဲ တနယ္ၿခား တႏုိင္ငံၿခားမွာ အလုပ္ေတြလုပ္ႀကရတယ္ေလ...ကုိယ္႔ၿမဳိ႕မွာမွ ဘာအလုပ္မွမရွိတာလုိ႔ ေၿပာတုိင္းေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္ဗ်ာ....အရင္က ကမာၻကသိတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ၿမဳိ႕ေလးဟာ ခုဆုိရင္ေပါလံႀကီးေတြ ေခါင္းပုံၿဖတ္ခံေနရတဲ႔ၿမဳိ႕ေလးေပါ႔...... တကယ္ဆုိကုိယ္႔အေရွ႕မွာၿမင္ေနပါရက္နဲ႔ မစားရတာေတာ႔ ေတာ္ေတာ္လြန္မယ္လုိ႔ထင္တယ္ဗ်ာ.....ေႀသာ္...စားက်က္ေပ်ာက္တဲ႔ၿမဳိ႕ေလး.......

ကိုေအာင္ခ်မ္းသာမွ ယူပါသည္

အျပည့္အစံုသို႔

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...