ၿမဳိ ႔လယ္အင္း

မုိးစက္ေတြက အင္းေလး၏ ရင္ခြဲထဲသုိ႔ ဓားေၿမာင္တစ္ေခ်ာင္းလုိ ထုိးစုိက္ဆင္းလာေနသည္။မုိးစက္၊မုိးပြင္႔မ်ား၏
ေနာက္တြင္ မုိးသီး ၊ မိုးေပါက္ေတြက အုပ္စုဖြဲ႔ ပ်ံသန္းလာႀကည္။ အင္းကေလးက အကာအကြယ္မဲ႔မႈႏွင္႔ နာက်င္ေ၀ဒနာကုိ
တၿပိဳက္ခံစားရင္း လႈိင္းထသြားခဲ႔၏ ။ တိမ္မဲေတြအေ၀း ေရြ ႔သြားသည္႔အခါ ေနေရာင္က ပိကဆင္းၿပီး အင္းေရၿပင္ကုိ ငံု႔နမ္း
သည္။
သည္ၿမဳိ႔ေလး၏ ေဟာသည္ဗဟုိခ်က္မမွာ အင္းကေလးသာရွိမေနခဲ႔ဘူးဆုိရင္ ၿမဳ႔ိကေလး၏ အဓိပၸါယ္မွာ ေပါ႔ပ်က္
ပ်က္ ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္ေနႏူိင္သည္။ ဟုိယခင္ကေတာ႔ သည္ေနရာေလးမွာ ေတာအုပ္ေတြ၊ လယ္ကြင္းေတြရွိေနခဲ႔သည္။
ၿဗိတိသွွ်ေတြၿမဳိ႔ ကေလးထဲ၀င္လာၿပီး သိပ္မႀကာ ႏုိင္ငံၿခားကုမၸဏီေတြ ေရာက္လာၿပီး တာအုပ္ေတြကုိရွင္းသည္။
လယ္ကြင္းေတြကုိ ဖ်က္သည္။ေခတ္မွီစက္ကိရိယာမ်ားႏွင္႔ ထုိးႀက၊ ဆြႀက တူးႀက ေဖာ္ႀကရင္း ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကုိ
ထုတ္ယူသြားႀကသည္။ ေနာက္ဆုံး ၿမိဳ႔လူထု လက္ခံရရွိလုိက္တာက နက္နဲက်ယ္၀န္းသည္႔ ေရအင္းကေလးပဲ ၿဖစ္သည္။
ၿမဳိ႔ လူထုကအင္းကေလးကုိ ၿမတ္ႏုိးတြယ္တာေနၿခင္းမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္က ၿမဳိ႔သူ ၿမဳိ႔ သားေတြ ငိုခဲ႔ႀကတဲ႔
မ်က္ရည္ေတြအေငြ႔ခံၿပီး ေငြ႔ရည္ဖြဲ႔ကာ အင္းကေလးရင္ခြင္ထဲသို႔ မုိးစက္ေတြအၿဖစ္ ၿပန္လည္ခုိ၀င္လာ၍လည္း ၿဖစ္တန္ရာ
သည္။ အင္းကေလး၏ ေရလႈိင္းခတ္သံေတြ က သူတုိ႔ကုိယ္စား ငုိရႈိက္ေန သေယာင္ေယာင္.....။

ၿပီးခဲ႔တဲ႔ႏွစ္က ၿမဳိ႔ကေလးမွာ မုိးေရခ်ိန္ၿမင္႔ၿပီး မုိးေတြသဲသဲမဲမဲ ရြာခ်ခဲ႔သည္။ေရနီေခ်ာင္းေဘာင္ေတြက်ဳိးက်ကာ
အင္းကေလးရင္ခြင္ထဲ သဲေတြ မုန္ေတြ တစ္အုပ္တစ္မႀကီး ၿပဳိဆင္းလာခဲ႔သည္။တၿဖည္းၿဖည္းႏွင္႔ အင္းကေလး၏ နယ္နမိတ္
က က်ဥ္းေၿမာင္းလာခဲ႔သည္။ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္မွာ ၿမဳိ႔ကေလးမွ ေရအင္းကေလး ကြယ္ပ်ာက္မသြားဘူး လုိ႔ ဘယ္သူမွ
'အာမခံ' မခံႏူိင္။အင္းကေလး ရင္ဘတ္ေပၚမွာ လူေန ရပ္ကြက္ေတြ ၿဖစ္ေပၚလာႏူိင္သလုိ ေက်ာက္မ်က္ရွာေဖြသည္႔ ဖက္စပ္
ေတြလည္း ေရာက္ရွိလာႏူိင္သည္။
ရာသီဥတု သာယာၿပီး ခ်မ္းသာႀကီးဘုရား ပုံရိပ္ေတြ အင္းကေလးထဲ ထုိးဆင္းေနသည္႔ တစ္ေန႔မွာ မ်က္ႏွာစိမ္း
တစ္ေယာက္ အင္းကေလး ႏႈတ္ခမ္းေပၚ ဆုိက္ကပ္လာခဲ႔သည္။လူပုံက မ်က္လုံးမ်က္ဆံေကာင္းေကာင္း ႏွင္႔ အရပ္ခပ္ပ်က္
ပ်က္ထဲကၿဖစ္သည္။ မ်က္လုံးေတြ က ပညာတတ္ၿပီး၊ မာနႀကီးသေယာင္ သူက အေ၀းၿမိဳ႔ကေလးသုိ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ေရာက္
လာတတ္သည္။သူက ေရႊေႀကာႀကီးတစ္ခု ရွာေဖြသလုိ အင္းကေလး၏ မ္းစပ္မွမခြဲႏုိင္မခြာႏုိင္ၿဖစ္ေနသည္။ကမ္းစပ္ရွိ သဲမြမြမ်ား
ႏွင္႔ ေရာေနသည္႔ ေရာင္စုံေက်ာက္ပြင႔္ကေလးမ်ားကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ပြတ္သပ္ၿပီး အားေကာင္းသည္႔ မွန္ဘီလူးတစ္လက္ၿဖင္႔
စိ္တ္အားထက္သန္စြာ ႀကည္႔ ေနသည္။ သူစိတ္၀င္စားသည္႔ ေရာင္စုံေက်ာက္တစ္ခ်ဳိ႔ ကုိေတြ႔လွ်င္ ပုလင္းေသးေသးေလးထဲ
ထည္႔ ထားသည္။စိတ္ႀကိဳက္ ေက်ာက္တစ္ပြင္႔ ေတြ႔တုိင္း မ်က္လုံးေတြက စိန္ပြင္႔ တစ္ပြင္႔လုိအေရာင္တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္၀င္းပသြားသည္။
သူက ေက်ာက္မ်က္မ်ဳိးသစ္ေတြေနာက္ အငမ္းမရ လုိက္ေနသည္႔ ေက်ာက္မ်က္မုဆုိး တစ္ေယာက္ ၿဖစ္သည္။
သည္တစ္ခါ ေက်ာက္ေကာင္းတစ္ပြင္႔ေတြ႔လွ်င္ သူနာမည္ေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးထား၏ ။သူ႔မွတ္စု စာအုပ္ေလးထဲတြင္ ေက်ာက္မ်က္မ်ဳိး
ဆက္သစ္မ်ားႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီးမွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ ရွိသည္။ ပိန္းႏႈိက္၊ တာဖီအုိက္၊ဂ်ိဳဟာဂ်ီးဒုိလုိက္၊ေမာ္ဂင္ႏုိက္ စသည္႔ရွားပါး
ေက်ာက္မ်ား၏ ပုံေဆာင္ခဲ ၊ေအာင္း၀င္ ၊မာဆင္႔ ၊ ေက်ာက္အရည္အေသြးမ်ားကုိ စိ္တ္ထဲစြဲေအာင္ မွတ္သားထားသည္။ေက်ာက္
မ်က္သစ္တစ္ပြင္႔ေတြ႔လွ်င္ ရရွိမည္႔ေငြးေႀကးက မက္ေမာစရာေကာင္းသည္။ၿပီးေတာ႔သူ႔နာမည္က ဟုိးဟုိးေက်ာ္သြားႏူိင္သည္။
သူ႔စိတ္ကူးက သည္ၿမဳိ႔ကေလးမွာ ေက်ာက္မ်က္ႏွင္႔ ပတ္သက္ၿပီး ၿမဴစီယံတစ္ခုဖြင႔္ဖုိ႔ၿဖစ္သည္။ယခု ေတာ႔အေကာင္အထည္ မ
ေဖာ္ႏုိင္ေသးေပ။တစ္ေန႔ေန႔ ၿဖစ္ရမည္ဟူေသာ ဇြဲစိတ္ၿဖင္႔ ေက်ာက္မ်က္သစ္မ်ားကုိ သူ အငမ္းမရရွာေဖြေနၿခင္းၿဖစ္သည္။လက္
ေထာက္ကထိကႀကီးက သဲပြမ်ားကုိ ႀကက္တစ္ေကာင္လုိစိတ္ႀကိဳက္ထိုးဖြ ၿပီး မုိတယ္ေလးဘက္ထြက္ခြါသြားခဲ႔သည္။
မုိတယ္က အင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚေမးတင္ၿပီး ေဆာက္လုပ္ထားၿခင္းၿဖစ္သည္။ၿပီးခဲ႔သည္႔ေလး ငါးႏွစ္ကေတာ႔ ေဆးေရာင္
ေတာက္ေတာက္ေတြႏွင္႔ သစ္လြင္၀င္းပေနခဲ႔၏။ ယခုေတာ႔ ေနထိပန္းတစ္ပြင္႔လုိ ေဟာင္းႏြမ္းေနခဲ႔ၿပီ။ေမွာင္မုိက္ေသာညမွာ
မုိတယ္ေပၚမွ စုံတြဲတစ္တြဲ ကမ္းစပ္ခုံရွည္ေပၚဆင္းလာခဲ႔သည္။ အမ်ဳိးသားက အသက္ခပ္လတ္လတ္ ေက်ာက္ကုန္သည္တစ္
ေယာက္ၿဖစ္သည္။နဖူးကၿပာင္ အသားကမည္းၿပီးမ်က္ႏွာမွာလည္း ေက်ာက္ေပါက္မာေတြက မလွမပက်ဲပက္ထား၏ ။အမ်ဳိးသမီး
ငယ္က သူ႔ေဘးက အမ်ဳိးသာႀကီးႏွင္႔ ဘယ္လုိမွ မလုိက္ဖက္လွေအာင္ ေခ်ာေမာႏုပ်ဳိလြန္းလွသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင္႔တစ္ေယာက္
တင္းႀကပ္ေနေအာင္ ေပြ႔ဖက္ထားၿပီး အလင္းေရာင္မရွိသည္႔ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိေမာ႔ႀကည္႔ေနႀက၏။သိပ္မႀကာခင္ ေကာင္မေလး
ထံမွ ရႈိက္သံတခ်ဳိ ႔ ထြက္က်လာၿပီး အမ်ဳိးသားႀကီးက အမ်ဳိးမ်ဳိးေခ်ာ႔ေမာ႔ႏွစ္သိမ္႔ကာမုိတယ္ ေလးဆီသုိ႔ ၿပန္လည္ေခၚေဆာင္သြား
ခဲ႔သည္။
သုံးရက္ေလာက္ႀကာေတာ႔ အင္းကေလး၏ ေခ်ာင္က်က် တစ္ေနရာမွာ ၿမဳိ႔ကလူေတြ စုရုံးစုရုံး ၿဖစ္ေနသည္။အင္းထဲမွာ
အေလာင္းတစ္ေလာင္းေပၚေနလုိ႔တဲ႔။ေကာင္မေလးက သိပ္စိတ္မၿပည္႔ဘူးတဲ႔။မိဘ ေတြနဲ႔ကေတာက္ကဆၿဖစ္ၿပီး အင္းထဲခုန္ခ်သြား
တာတဲ႔။ ဒီအင္းက တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္လူစားတယ္တဲ႔။အဲဒီကမ္းစပ္နားမွာ ကာရာအုိေက ပုိင္ရွင္ႀကီးကလည္း ေရာက္ရွိေနသည္။
သူ႔မ်က္လုံးေတြက အေ၀းကုိ ေငးေမာၿပီး ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကုိ တြက္ခ်က္ေနဟန္တူသည္။
မုိတယ္ႏွင္႔မလွမ္းမကမ္း ကမ္းစပ္ေရၿပင္ေပၚတြင္ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ခုဖြင္႔ထား၏။ ထုိ"ဆည္းဆာရိပ္" စားေသာက္ဆုိင္
ပုိင္ရွင္မွာ ေတာင္႔ေတာင္႔ေၿဖာင္႔ေၿဖာင္႔ အပ်ဳိႀကီးတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။ ေနညိဳလာလွ်င္လာေရာက္ အပန္းေၿဖသူမ်ားႏွင္႔ စည္ကားေန
တတ္သည္။ "ဆည္းဆာရိပ္" စားေသာက္ဆုိင္ထဲသုိ႔ တာ၀န္တစ္ခုပမာ ညတုိင္း ေရာက္လာတတ္သူမွာ ၿမဳိ႔ကေလး၏ တစ္ဦးတည္း
ေသာေ၀ဖန္ေရးဆရာၿဖစ္သည္။ၿမဳိ႔ကေလးတြင္ အၿခား၀တၳဳတုိ ဆရာမ်ား ၊ ေဆာင္းပါးဆရာမ်ားရွိေသာ္လည္း ဘယ္သူႏွင္႔မွ် အေရာ
မ၀င္ဘဲ တစ္သီးတစ္သန္႔ ေနထုိင္တတ္သူၿဖစ္သည္။သူက ကဗ်ာႏွင္႔ပတ္သက္ေသာ အတတ္ပညာပုိင္းဆုိင္ရာ ေဆာင္းပါးေတြ ေရး
ခဲ႔ေပမဲ႔ ေနာက္ေတာ႔ဘာသာေရးဘက္ ေရာက္သြား၏။ေ၀ဖန္ေရးဆရာက သူ၏ကေလာင္ အမည္ကုိ မသိမႈ၏ နယ္နမိတ္တစ္ခုဆီ
ခ်န္ထားရစ္ခဲ႔သည္။
ေ၀ဖန္ေရးဆရာက အသင္႔ယူလာေသာစာအုပ္ကုိ သူ႔မ်က္မွန္ထူထူနားကပ္ကာ အားစုိက္ ဖတ္ေနသည္။စာအုပ္ဖတ္ရင္း
ေဒါသခုိးေတြ တစ္ရွိန္းရွိန္းေတာက္ေလာင္လာေနသည္။သူစိတ္မထိမ္းႏုိင္ပဲ စာအုပ္ေလးကုိ အင္းေရထဲပစ္ထည္႔လုိက္၏။ "ဖြတ္...
ဖြတ္ အလကားေကာင္။စာကေလး တစ္တုိႏွစ္တုိဆုိၿပီးအေၿခာက္တုိက္ ဘ၀င္ၿမင္႔ေနတာ သူ႔ကုိယ္သူမ်ား ၿဗိစၧာရာသီဖြားတဲ႔။
တစ္ေယာက္တည္း တစ္သီးတစ္သန္႔ ေနတတ္တာတဲ႔။ သခၤ်ဳိင္းကုန္းမွာ သုဘရာဇာ လုပ္ေနတာအေကာင္းဆုံးပဲ ေဟ႔! "
ဟု ေ၀ဖန္ေရးဆရာက မေက်နပ္ခ်က္ သံစုံတီး၀ုိင္းႀကီးကုိ တေၿဗာင္ေၿဗာင္တီးခတ္ေနေတာ႔၏ ။ပါးစပ္ကလည္းေၿပာ လက္ကလည္း
အရက္ခြက္ကုိ တစ္ခြက္ၿပီးတစ္ခြက္ ေမာ႔ေသာက္ေနေတာ႔၏။ တၿဖည္းၿဖည္း ေ၀ဖန္ေရးဆရာ မ်က္ႏွာကစားပြဲ႔ႏွင္႔ မိတ္ဆက္သြား၏။
" ဒီေန႔ညဟာ ကၽြန္မတုိ႔ ဆည္းဆာရိပ္ ရဲ ႔ ဆည္းဆာမဂၤလာ ဧည္႔ခံပြဲပါ။မိတ္ေဆြတုိ႔ စိတ္ႀကိဳက္သုံးေဆာင္ ႏုိင္ပါတယ္ရွင္" ဟူေသာ
အပ်ဳိႀကီးမမ၏ ညဳတုတု အသံကုိလည္း သူႀကားႏုိင္စြမ္းေတာ႔မည္ မဟုတ္ေပ။
အင္းကေလး၏ အေရွ႔ဘက္ ေရနက္ပုိင္းတြင္ ရွင္ဥပဂုတၱ ေဖာင္ေတာ္ရွိသည္။ေဖာင္ေပၚတြင္ ေစာင္းတန္းႏွင္႔ ၿပသာဒ္တစ္ခု
ရွိၿပီး တစ္ခ်ဳိ႔ေနရာတြင္ ငါးစာေႀကြးသူမ်ားႏွင္႔ စည္ကားေနတတ္၏။ ရွင္ဥပဂုတၱ ေဖါင္ေပၚသုိ႔ တစ္ပတ္တစ္ခါ ေရာက္လာတတ္သူမွာ
ေက်ာင္းဆရာေလး ကုိေအးႀကဴၿဖစ္သည္။သူက စိတ္အဆင္႔ဆင္႔ၿမင္႔တက္နည္း စာအုပ္ေလးေဘးခ်ၿပီး အက်အနထုိင္ကာ သူခ်စ္ေသာ
မအိေၿႏၵထံ စိတ္ကုိ ပုိ႔လြတ္ေနတတ္သည္။
" ခ်စ္ေသာ မအိေၿႏၵ ၊ ကုိယ္႔ရဲ႔ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြကုိ မင္းဆီပုိ႔လြတ္ေနပါတယ္ ၊ လက္ခံရရွိပါသလား ။ခ်စ္ေသာ မအိေၿႏၵ ၊
ကုိယ္႔ရဲ႔ ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာေတြကုိ မင္းဆီပုိ႔လႊတ္ေနပါတယ္၊လက္ခံရရွိပါသလား။?
ေက်ာင္းဆရာေလးက မိနစ္(၂၀) ေလာက္စိတ္ေလ႔က်င္႔ခန္းေတြလုပ္ၿပီး အင္းေရၿပာလဲ႔လဲ႔ကုိ ေငးေငးေမာေမာ ႀကည္႔သည္။
"တစ္ေန႔ေတာ႔ မင္းကုိ႔ကုိနားလည္လာမွာပါ။ " ဟု တုိးတုိးဖြဖြ ေၿပာသည္။သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ ေတြ႔လွ်ွင္မ်က္လုံးခ်င္း စကားေၿပာၿပီးၿပီဟု
၀င္႔၀င္႔စားစား ေၿပာတတ္သည္။
အင္းကေလး ႏွင္႔ အရင္းႏွီးဆုံးမိတ္ေဆြမွာ ၿမဳိ႔ကေလး၏ ပုဂၢဳိလ္ေက်ာ္ ဆုိကေရးတီးၿဖစ္သည္။ဆုိကေရးတီး က သူ႔ေနာက္
လုိက္ေနာက္ပါမ်ားႏွင္႔ အင္းကေလးအနီးမႀကာခဏ ေရာက္လာတတ္သည္။အင္းေဘးခုံေပၚတြင္ ခါးေထာက္ရပ္ကာ ေန၀င္ေနထြက္
ကုိစိတ္၀င္တစား ရႈစားတတ္သည္။အၿခားတစ္ေယာက္ႏွင္႔ စကားေၿပာတုိင္း ဒါ သဘာ၀ဓမၼတာပါ ဟု မႀကာခဏ ထည္႔ေၿပာတတ္ေသး
၏။ ေလာက၏ အေကာင္းအဆုိး အၿဖစ္အပ်က္မွန္သမွ်သည္ သဘာ၀တရားေအာက္မွာ သာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရမည္ဟု အယူအဆရွိသူၿဖစ္သည္။
အင္းကေလးေဘး လူစည္းကားသည္႔ တစ္ရက္မွာ ဆုိကေရးတီးမထင္မွတ္ဘဲ အင္းေရထဲ "ၿဗဳန္း" ကနဲ ခုန္ခ်လုိက္သည္။
ပထမေတာ႔ လူေတြမင္သက္မိၿပီး ေႀကာင္စီစီ ၿဖစ္ေနႀကသည္။ ေနာက္မွ သတိ၀င္လာၿပီး ေရကူးတတ္သည္႔ လူမ်ား ဆင္းဆယ္လုိက္ရ
၏။ ဆုိကေရးတီး က ရင္ေခါင္းထဲ ေရေတြ၀င္ကာ တဖူးဖူး ၿဖစ္ေနေတာ႔သည္။ " မင္း ႏွယ္ကြာ ႀကံႀကီးစည္ရာ ဘာစိ္တ္ကူးနဲ႔မ်ား ေရ
ထဲခုန္ခ် လုိက္ရတာလဲ ေရကနက္ကနက္သနဲ႔ " ဟု ေၿပာေတာ႔ "ဒီ အင္းက ကၽြန္ေတာ႔ အရင္းႏွီးဆုံးမိတ္ေဆြပဲ ၊ တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္
လူစားေနတယ္လုိ႔ ေၿပာေၿပာေနတာ မခံခ်င္လုိ႔ ဟုတ္မဟုတ္စမ္းႀကည္႔တာ ။" လူေတြဘာမွ ဆက္မေၿပာႏုိင္ေလာက္ေအာင္ တတ္ဆိတ္
ၿငိမ္သက္သြားႀကသည္။
ေနသာသည္႔ တစ္ရက္မွာ အင္းေလးနားသုိ႔ ဆုိကေရးတီး ေရာက္လာ၏။ ဆုိကေရးတီးက လႈိင္းေလ ၿငိမ္သက္ေနသည္႔ အင္း
ေရၿပင္ကုိ ခပ္စူးစူးႀကည္႔ၿပီး တဟားဟား ရယ္ေမာေနေတာ႔သည္။ရယ္လုိ႔ အားရမွ ေရၿပင္နားကပ္ခါ ခပ္တုိးတုိး ေၿပာလုိက္သည္။
" ေရမြမ္းေတာ႔ မခံဘူးေဟ႔ ၊ အဆိပ္ခြက္ပဲေသာက္ေတာ႔မယ္ "
ဆုိကေရးတီး က အင္းေရၿပင္ကုိ ေက်ာခုိင္းကာ ၿမဳိ႔ကေလးထဲသုိ႔ ၿပန္လည္တုိး၀င္သြားခဲ႔သည္။

အျပည့္အစံုသို႔...

အစသို႔...